Józef wywodził się z litewskiej rodziny szlacheckiej. Rodzina ta miała głęboko zakorzenione tradycje. Co ciekawe był czwartym aż 12 z dzieci Piłsudskich. W historii, największe piętno odcisnął przyszły Marszałek i Bronisław, czyli z zawodu wybitny etnograf.
W kontekście edukacji młody Piłsudski, co ciekawe mimo, że później był Marszałkiem Wojska Polskiego, to nie miał żadnego wykształcenia wojskowego. Jego doświadczenie z wyższą edukacją polegało na jednym roku studiów medycznych.
Mówiąc o jego wojskowej karierze warto wspomnieć mundur, który to zawsze nosił publicznie, zaś w domu zawsze nosił kurtkę wojskową. Na specjalne uroczystości bądź przyjmowania postaci zza granicy ubierał specjalny mundur galowy.
Z czasów jego działalności w PPS nabył ciekawy nawyk, którego nie wyzbył się aż do śmierci, a mianowicie nigdy nie mógł zasnąć, aż na stoliku nocnym nie leżał w pełni naładowany rewolwer. Co ciekawe przywiązanie do broni z czasów bojówkarza było tak duże, że z Belwederu nigdy nie wychodził bez naładowanej broni. W kontekście ochrony swojej osoby nienawidził on posiadania ochrony. Raz nawet postrzelił śmiertelnie jednego ze swoich ochroniarzy.
W kontekście Józefa intrygująca jest jego rywalizacja o „Piękną Panią” z Piłsudskim, którą finalnie wygrał. To ten „pojedynek” był początkiem dla wszelkich późniejszych niesnasek między nimi.
Józefa nie można nazwać zbyt rozrywkowym człowiekiem, co ujawniało się już w czasach działalności socjalistycznej chociażby, gdy żył na emigracji w Londynie na przełomie roku 1901 i 1902. Wtedy też zauważyć można było, że nie lubił przeróżnych bali czy zabaw. Wolał on rozrywkę w formie indywidualnej lub w małych grupkach , dlatego też wśród jego ulubionych form spełniania czasu wymienić można szachy, długie i samotne spacery oraz pasjans, który tak bardzo spopularyzował, że jego odmiana została nazwana marszałkowską. Wolał jednak pasjansa, ponieważ nienawidził przegrywać, co często mu się w przypadku szachów zdarzało.
Piłsudski był bardzo „elastyczny” w kontekście wiary, co można stwierdzić na podstawie tego, że, gdy Piłsudski i Maria Juszkiewicz postanowili się ożenić, to przyszła panna młoda kazała mu przejść na luteranizm, jednak w 1916 roku w związku z tym, że był bliski śmierci wrócił do katolicyzmu.
W 1918 roku urodziła mu się pierwsza córka Wanda, a dwa lata później młodsza Jadwiga. Obie córki stały się naczelnymi gwiazdami II RP. Z córkami bardzo lubił oglądać filmy w prywatnym kinie. Jego ulubioną serią filmów były produkcje skupiające się na flipie i flapie.
Był on ogromnym wielbicielem bardzo silnych papierosów, które w związku z powstałym kultem były zwane marszałkowskimi. Pił też bardzo mocną herbatę z ogromną ilością cukru. Co ciekawe nienawidził alkoholu. Jedyny raz, gdy wypił „trochę” za dużo alkoholu to było w Japonii podczas degustacji sushi.
W relacjach ze swoimi współpracownikami, gdy był już po 60 roku życia stosował pewien sposób, by wskazać, do których współpracowników było mu najbliżej, a mianowicie stwierdzeniem „dziecko” określał swoich ulubieńców, zaś do osób, z którymi był w konflikcie mówił per „pan” i ewentualnie przywoływał również stopień wojskowy.
Miał on 4 ulubione zwierzęta w postaci 2 owczarków niemieckich o imieniu ”Dorek” i ”Pies” z wyszkoleniem policyjnym. Miał też dwie ulubione klacze gąsiora i słynną Kasztankę.
Pogrzeb Józefa Piłsudskiego był ogromną uroczystością. Wzięło w nim udział ponad 100 tysięcy ludzi, w tym przedstawiciele sanacji i władz zagranicznych. Trumna z ciałem, co ciekawe, pojechała do Krakowa specjalnym pociągiem. Finalnie pochowany został w bardzo prestiżowej lokalizacji na Wawelu.
Jako, że czuł się on żołnierzem to bardzo lubił być odznaczanym, co w jego karierze zdarzało się bardzo często. Można to udowodnić przywołując liczby, ponieważ łącznie Piłsudskiemu przyznano 49 odznaczeń z czego ponad 40 za życia w tym Order Orła Białego, Order Virtuti Militari oraz najważniejsze odznaczenia Francji, Łotwy, Belgii, Estonii, Rumunii, Hiszpanii, Włoch czy też Portugalii. Poza tym nadano mu również 4 doktoraty honoris causa w tym jeden przyznał mu uniwersytet współcześnie znany jako Uniwersytet imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Autorem tekstu: Ksawery Nowak
